Televizyon programlarımıza katkıda bulunmak için bizlere göndermiş olduğu mesajlar ile tanıştık ilk Zeynep Yurtaş ismiyle. Daha sonra, sanırım bir Akhisar deplasmanıydı “Yusuf abe ben Zeynep Yurtaş” dedi ve birlikte maça geldiği babası ve kardeşleri ile bizi tanıştırdı. (O sezon Elazığspor şampiyonluğa oynadığı için deplasmanlara taraftarlarımız oldukça ilgi gösteriyordu.) Aslen Elazığ’ın Palu ilçesinden olan Zeynep’in ailesi, yıllar önce İzmir’e gitmiş ve burada Lokanta işletmeciliği yapmaktalarmış. Onların gurbette olmaları memleket sevdasını bırakın azaltmayı, aksine daha büyütmüş. Zeynep ile tanışalı yaklaşık 5-6 yıl oldu, ben Yurtaş ailesinin Elazığspor’un EGE Bölgesinde hatta iç Anadolu’nun bazı şehirlerinde oynadığı tüm karşılaşmalarda, bordo beyazlı formalar ve bayraklar ile tribündeki yerlerini aldıklarına şahit oldum. Özetle, tam bir Elazığ sevdalısı aile.
Zeynep ve ailesi son iki sezonda geldikleri birçok karşılaşmadan mağlubiyetin hüznü ve üzüntüsü ile ayrılsalar da memleket sevdası, onları hiç ayırmadı Elazığspor’dan!
Pazar günü Elazığspor Altınordu deplasmanındaydı ve Zeynep ile ailesi yine tribündeki yerlerini almışlardı. Yayıncı kuruluş TRT, İzmir Atatürk Stadyumunda takımını desteklemeye gelen 25 – 30 civarında olan Elazığspor taraftarlarını ekranlara taşırken, formalarını giymiş, bayraklarını almış Zeynep ve ailesini döne döne bizlere gösterdi. Zeynep’teki o sevinci ve heyecanı hissede biliyordum, Bucaspor ve Karşıyaka maçlarından alınan kötü sonuçlar, bari bu maçta olmasın ve şu Atatürk Stadyumundan mutlu bir şekilde evimize dönelim!
Zeynep’i ekranda görür görmez, onun memleket ve Elazığspor sevdasını çok iyi bildiğim için, zor olduğunu da bile bile “inşallah bugün evine yüzün gülerek dönersin” diye temennide bulundum.
Maç başladı, Zeynep bırakın üzülmeyi, ortaya konan rezil ötesi futbolu gördü ve eminim evine kahrolarak geri döndü. İnanın ne yöneticiler, ne hocalar, ne de futbolcular hiç biri umuruma gelmedi, ama tek üzüldüğüm nokta, bu kadar memleket ve Elazığspor sevdalısı bir kardeşimizin evine bir kez daha boynu bükük olarak dönmesi oldu. İzmir’de ikamet ettiği için Zeynep bu sezon belki de Elazığspor’u bir daha tribünlerden izleyemeyecek. Eminim ki o çok sevdiği takımını televizyon ekranlarından izlemeye devam edecek ve kahrolmaya devam edecek. Biz de iç sahadaki maçları tribünden, dışarıdaki maçları televizyondan izleyerek, 6-7 hafta daha kahrolmaya devam edeceğiz! Çünkü tablo ortada…
Maç sonu Zeynep kardeşimin sosyal medyadan paylaştığı mesaj,
“Ilk defa maç bitmeden staddan çıkıyoruz bizede yazık Birgün burda yüzümüz gülmedi
— darmadağın hissediyor” aynen böyle.
Şimdi hepimiz biliyoruz ki bu kötü sonuçların tek sorumlusu Ümit Hoca. Ümit Hoca çıkarttığı kadrodan ve oynattığı taktikten dolayı bize bu işi layığı ile yapamadığını bir kez daha gösterdi! İnşallah Elazığspor yönetimi de artık bu işin farkına varmıştır.
Ümit Hocadan beklemiyorum ama Elazığspor Yönetimi ve bizler, bu sezon gittiği tüm maçlardan mutsuz olarak geri gönderdiğimiz için, sanırım Zeynep’e bir özür borçluyuz.
Not: Özür ve İstifa çok erdemli bir davranıştır…..
